Με τον Κωνσταντάρα τον Λάμπρο φωτογραφία κατεβήκαμε στις Ευρωεκλογές τον Ιούνιο. O περήφανος γραφικός κι εν τέλη αφελής υπουργός Μαυρογιαλούρος πρέπει να γυρίστηκε χρονικά λίγο πριν δημιουργηθεί η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Μου αρέσουν οι ρόλοι του Κωνσταντάρα. Ένας άλλος του ρόλος, αυτός του αφελή πτωχευμένου πλουσίου γόνου Δεληπέτρου που γίνεται υπάλληλος στην εταιρία του πατέρα του κι εν τέλη καταλήγει φυλακή για κατάχρηση. Είναι μια δεκαετία περίπου μεταγενέστερος. Εμένα μου θυμίζει τα χρόνια που έρχονται. Βλέποντας την κατάρρευση όλων των εννοιών και δομών της οικονομίας του κράτους, ακούγοντας όλα αυτά τα προτεινόμενα οικονομικά μέτρα, ο αφελής Δεληπέτρου είναι και πάλι επίκαιρος.
Διασταύρωση μέσω πιστωτικών καρτών, πενταπλασιασμός φόρων στα ακίνητα. Το τρικ με την αύξηση των αντικειμενικών αξιών. Στο τέλος θα είναι ασύμφορο να έχεις σπίτι, θα ζεις μόνο με πιστωτική. Ότι έχεις να στο πάρουν, έτσι γουστάρουν αυτοί. Η πλάκα είναι ότι αυτούς τους τρόπους τους βάπτισαν κιόλας. Τους είπαν αναδιανομή. Τα κουφέτα θα μοιραστούν προσεχώς. Στην θέση τους ένα πράγμα θα έκανα. Τιμωρία στυγνή, εξοντωτική, θάνατος ακόμη, στους κλέφτες του δημοσίου χρήματος. Έναν αδυσώπητο ακέραια ηθικό μηχανισμό που θα απέτρεπε την κλοπή. Μόνο και μόνο αν δεν κλέψουν τότε σε πολύ μεγάλο ποσοστό θα ανακουφιστεί ο κοσμάκης.
Περπάτησα πολύ κι αυτή την εβδομάδα. Η δράση στον δρόμο ήταν πραγματικά απολαυστική. Όλο παράπονα ο κόσμος για το σήμερα, να σου τα μπράβο παιδιά, να σου να σας βλέπουμε ακόμα πιο συχνά. Κάποιοι πιο μεγάλοι και πιο ώριμοι ήρθαν στο καπάκι στα γραφεία. Ωραία η κουβεντούλα αν κράτησε έως νωρίς το απόγευμα. Απελευθέρωση είναι ο δρόμος. Οι συμμετέχοντες ενθουσιάστηκαν. Καλημέρα σας από ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ! Πρέπει να ακούστηκε εκατοντάδες φορές που ακόμη το ακούω στ' αυτιά μου. Φοράμε τα καπελάκια μας, λέμε καλημέρα, πριν τελειώσει η δράση είναι έτοιμη η επόμενη. Κι ας ξέρουμε στο βάθος ότι οι πιο πολλοί προς το παρόν όταν έρθει η ώρα του καθήκοντος ή αν κάνουμε κάτι στραβό θα μας πουλήσουν. Εμείς θα βγαίνουμε. Γιατί εκεί είναι η θέση μας και γιατί έτσι γουστάρουμε.
Έχουμε να προτείνουμε πολλά. Όποιος έρχεται καταλαβαίνει. Γαλουχείται, βρίσκει τον χώρο του και γίνεται πιο ωραίος, πιο δυνατός. Όταν οι πιο μεγάλοι το βλέπουν αυτό στους μικρότερους ανανεώνονται κι αυτοί, ξεκουράζονται μονομιάς και πάνε ξανά πιο δυνατά. Ο κόσμος που με πιάνει όταν τριγυρνώ μόνος με ρωτά με απορία για το δέσιμο και τον σεβασμό που διαθέτουμε. Το αυτονόητο τους φαίνεται ως κάτι αδιανόητο. Πως θα γίνει να ανοίγουμε κάθε μέρα, όλη μέρα τα γραφεία ρε γαμώτο;;
Μου πάνε οι ρόλοι του Κωνσταντάρα. Γενικά μου πάνε οι πιο πολλοί ρόλοι του ελληνικού κινηματογράφου. Είναι οι ρόλοι που απεικονίζουν τις διάφορες μορφές, τα προτερήματα αλλά και τα κουσούρια του Έλληνα. Την μοναδικότητά του. Έλληνας είμαι, στην γλώσσα και το αίμα και θα είμαι πάντα έξω στον δρόμο. Να μιλάω κι να αφυπνίζω Έλληνες. Να τους δείχνω τον δρόμο. Τον μοναδικό δρόμο που έχει νόημα. Τον δικό μας δρόμο. Και κανένας μαλάκας ψευτοκουλτουριάρης ή μη δεν πρόκειται να με σταματήσει όσο κι αν το θέλει, όσο κι αν το προσπαθεί.
